Son ana bırakmasam da aslında bir şekilde son ana bırakıyorum. Peki bunu nasıl yapıyorum?

İnanamıyorum ya!

Daha yeni toplantıdan çıktım.
Saat 22.23.
Yarın bir sunumum var.
9'da evden çıkacağım.
Eve geldiğimde yorgun olacağımı düşündüm bugün.
O yüzden yarın yapacağım sunumu hazırladım gün boyunca. Son dakikaya bırakmadım.
Bu nadiren başarabildiğim bir şey. Ama her şeyiyle bitirmiştim sunumu. Okumalarımı iki gün önceden bitirmiştim zaten.
Bugün de gerçekten animasyon düzenleri dahil, her şeyiyle tamamdı sunum.

Kendime mail attım sunumu.
Ekledim. Eminim. Çünkü ekledim mi sunumu diye kontrol ettim.
Eminim.
Şimdi kendime gönderdiğim mail gelmiş.
Ama ekte sunum yok.

Ne yapacağım?
Hastaneye mi gideceğim bu saatte?
Yarın sabahın köründe mi gideceğim hastaneye?
Bu şekilde olmasın, uykusuz kalmayayım diye tüm öğleden sonra uğraştım.


Hem de çok az oyalanarak...

Bitirdiğimde gurur duyuyordum kendimle.
İşte yapabiliyorum, son dakikaya bırakmayabiliyorum dedim.


Ama bir taraftan da bir şeylerin yolunda gitmesi gerekmez mi?
Pekiştirilmem gerekmez mi?
Of sıkıldım ben yaa...
Şimdi hastaneye gidiyorum bu saatte...